Pięćdziesiątnica, Szawuot - 2023

25/05/2023 | Na stronie od 14/05/2023

U Żydów (wieczór 25 V 2023), u katolików i protestantów (28 V 2023) i w Kościołach obrządków wschodnich (4 VI 2023).

Czytaj jeszcze:

Ks. bp Marek Izdebski w kościele ewangelicko-reformowanym w Łodzi, kazanie na święto Zesłania Ducha Świętego 31 maja 2020 r.

Ks. Grzegorz Michalczyk - krajowy duszpasterz środowisk twórczych i rektor kościoła pw. św. Andrzeja Apostoła i św. Alberta Chmielowskiego w Warszawie, Wiceprzewodniczący Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów, O symbolach Ducha Świętego.

Elijah Interfaith Institute. As we approach the Jewish festival of Shavuot, celebrating the Giving of the Torah, and the Christian Pentecost, celebrating the descent of the Holy Spirit.

U Żydów

Zman matan Tora - Czas Nadania Tory

„I rzekł Wiekuisty do Mojżesza: Podejdź ku Mnie na górę, i zostań tam; a dam ci tablice kamienne z nauką i przykazaniami, które napisałem, aby nauczać ich”. (Szmot 24:12).

Kończy się liczenie Omeru, które trwa 49 dni od drugiego dnia Pesach. 50 dnia, w dzień Pęćdziesiątnicy, a więc po upływie siedmiu tygodni (stąd nazwa "Święto Tygodni") obchodzony jest Szawuot. Te 49 dni wędrówki po wyjściu z Egiptu to czas, który był potrzebny, aby Żydzi mogli przygotować się do przyjęcia Tory i zaakceptowania jej przykazań. Hag Szawout Sameach!

U chrześcijan

Zesłanie Ducha Świętego

Od Świąt Paschalnych, od Wielkanocy do "Zielonych Świątek", do święta Zesłania Ducha Świętego, do Niedzieli Trójcy - Pięćdziesiatnicy uroczyście wspomina się Wydarzenie, które miało miejsce w Jerozolimie podczas żydowskiego święta Szawuot.

Wydarzenie zostało opisane przez Łukasza w drugim rozdziale Dziejów Apostolskich: „Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy [apostołowie] razem na tym samym miejscu… I zostali napełnieni Duchem Świętym…” (Dz 2,1.4)

W Ewangelii Łukasz zapisał, że Wydarzenie zostało zapowiedziane przez Jezusa po Zmartwychwstaniu: „Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka” (Łk 24,49).

W ten sposób rozpoczyna się nowy czas. Ludzkość została ożywiona darami z Nieba. Uczniowie Jezusa Chrystusa we wspólnocie z Trójjedynym Bogiem głoszą Dobrą Nowinę całemu światu.

Tchnienie Boga

Duszpasterstwo Środowisk Twórczych, Pięćdziesiątnica 2023, komentarz biblijny.

To był wieczór po tym dziwnym, obfitującym w szokujące wieści dniu. Byli w wieczerniku. Jezus stanął pośród nich. Barierą nie były dla Niego ani zaryglowane na głucho drzwi, ani paraliżujący strach zniewalający apostołów. Pozdrowił ich, życząc im pokoju. Pokazał swoje przebite ręce i ranę w boku – ślady męki, wciąż obecne w zmartwychwstałym ciele. A potem tchnął na nich, dając im swego Ducha. Jak ongiś Stwórca, ożywiający boskim tchnieniem dzieło swoich rąk. Zmartwychwstały podzielił się z nimi swoim życiem. Zostali „na nowo stworzeni”.

Bóg nieznany

Kim jest Ten, który w biblijnych obrazach ukazany jest jako ogień, wiatr, woda, tchnienie życia, gołębica? Oznaczające Go symbole wzięte ze stworzonej natury w niedoskonały sposób próbują przybliżyć to, co niewypowiedziane. On jednak pozostaje wciąż „Bogiem nieznanym”. Wymyka się naszym pojęciom. Nie daje się zamknąć w okrągłych zdaniach katechizmowych formuł. Duch Święty. Ojca poznajemy, wsłuchując się w Jego głos rozbrzmiewający na stronach Biblii. Syna spotykamy, prowadzeni słowami ewangelii. Ducha Świętego nie słyszymy. Nie spotkamy Go wchodząc z Nim w relację: „ja – Ty”. Przez pierwsze tysiąc lat Kościół nie znał nawet modlitw, w których zwracałby się wprost do Ducha Świętego. Sekwencja „Przybądź, Duchu Święty”, czy hymn „Veni Creator Spiritus”, znane nam dziś doskonale, powstają dopiero w średniowieczu.

Bóg nieuchwytny

Nieuchwytny niczym wiatr, od którego pochodzi Jego imię: „powiew” (greckie: „pneuma”, łacińskie: „spiritus”, hebrajskie: „ruach”). Nie ma oblicza. Nie jest „partnerem” w dialogu. Ale nie jest bezosobową mocą. Jest Kimś. Jezus, zapowiadając Jego przyjście, mówi o Paraklecie (wspomożycielu, orędowniku, adwokacie, pocieszycielu). Ma On kontynuować dzieło Jezusa w świecie, przypominać Jego słowa, uczyć tych, którzy uwierzyli. Jego obecność objawia szczególną moc, której doświadczają Ci, których napełnił sobą. Jego działanie jest konieczne w każdym przejawie życia Kościoła. Jego moc jest przywoływana przy sprawowaniu każdego z sakramentów (ale zawsze jako prośba skierowana do Ojca: „Ześlij Ducha Świętego…”). Duch Święty milczy. Nie mówi we własnym imieniu. Pozwala jednak mówić ludziom, którym daje swe natchnienia, objawiające wolę Ojca i Syna.

Bóg bliski

Może dlatego tak trudno o Nim mówić. Tak trudno Go sobie wyobrażać. Jest blisko. Zbyt blisko, by stanąć naprzeciw Niego. Jest Kimś, kto mieszka nie na zewnątrz nas, ale w nas. Jest we mnie „bardziej wewnętrznym niż moja własna wewnętrzność, wyższym niż to, co mam najwyższego” (św. Augustyn). Duch Święty, „strumień wody żywej” płynący w naszym wnętrzu.

PARACLETE:

By: Kaufmann Kohler

Rabbinical term adopted from the Greek παράκλητός (= "advocate," "intercessor"): Targumic translation of [...] (Job xvi. 20, xxxiii. 23): "He who performs one good deed has gotten to himself one advocate [paraclete], and he who commits one transgression has gotten to himself one accuser" (Abot iv. 11). "Whosoever is summoned before the court for capital punishment is saved only by powerful advocates[paracletes]; such paracletes man has in repentance and good works, and if there are nine hundred and ninety-nine accusers and only one to plead for his exoneration he is saved" (Shab. 32a; comp. Job xxxiii. 23-24). "The works of benevolence and mercy done by the people of Israel in this world become agents of peace and intercessors [paracletes] between them and their Father in heaven" (B. B. 10a; Tos. Peah iv. 21). The sin-offering is like the paraclete before God; it intercedes for man and is followed by another offering, a "thank-offering for the pardon obtained" (Sifra, Meẓora', iii. 3; Tos. Parah i. 1). The two daily burnt offerings are called "the two paracletes" (Yer. Ber. iv. 7b), and the four kinds of plants at Sukkot are termed "paracletes" for the year's rain (Yer. Ta'an. i. 63c).

The paraclete or intercessor created through each good deed is called "angel" (Ex. R. xxxii., with reference to Ps. xxxiv. 8; comp. Job xxxiii. 23—"an interceding angel," A. V. incorrectly translating "a messenger," "an interpreter"). In the sense of "Intercessor," the name "Paraclete" is given also to the Holy Spirit in the New Testament (John xiv. 16, 26; xv. 26; xvi. 7 [A. V. incorrectly, "Comforter"]; I John ii. 1 [A. V. "advocate"]), just as the Midrash calls the Holy Spirit "Synegor," which is the same as "Paraclete" (Lev. R. vi. 1; Deut. R. iii. 12). In the same sense Philo speaks of the "Logos" ("De Vita Mosis," iii., § 14) as the "Paraclete" who is to procure for the high priest forgiveness of sins, just as he uses the term "paraclete" elsewhere in the sense of "advocate" and "intercessor" ("In Flaccum," §§ 3, 4; "De Opificiis Mundi," § 6: "God is in no need of an 'intercessor,'" i.e., a helper).

Bibliography:

Cheyne, Encyc. Bibl.;
Levy, Neuhebr. Wörterb.;
Kohut. Aruch Completum, s.v.[...] ;
Taylor, Sayings of the Jewish Fathers, 1897, p. 69, note 18.

About Jewish Encyclopedia