Polska Rada Chrześcijan i Żydów serdecznie zaprasza na Wspólną Radość Tory

Spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów. Lektura Tory i refleksja: (z Kpł 26) po hebrajsku i po polsku. Nadzieja wbrew nadziei

19/10/2025 | Na stronie od 29/09/2025

Wspólna Radość Tory spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów

Wspólna Radość Tory spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów

Dzisiaj pragniemy proklamować wspólną „radość Tory” z udziałem i Żydów, i chrześcijan, przede wszystkim oczywiście katolików, bo jesteśmy tu, w katolickim kościele (bardzo dziękujemy gospodarzom za zaproszenie), nie mówiąc już o tym, że jesteśmy w Polsce, która jest – zwłaszcza w obecnej, powojennej fazie swojego istnienia – w przeważającym stopniu katolicka. Oczywiście nasze spotkanie nie jest ani świętem żydowskim, ani świętem katolickim . Jest to unikalna – w skali światowej – uroczystość stworzona przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów. Stanisław Krajewski współprzewodniczący Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów

Nadzieja wbrew nadziei

Powitanie:

Śpiew psalmów: - Waldemar Bieniak

Lektura Tory (z Kpł 26) po hebrajsku i po polsku. Nadzieja wbrew nadziei

Komentarz żydowski: Helise Lieberman Dyrektorka Fundacji Centrum Taubego Odnowy Życia Żydowskiego w Polsce. FB

Komentarz chrześcijański: Kalina Wojciechowska Biblistka, profesor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.

Moja droga do dialogu: Radosław Ptaszyński Politolog, socjolog, historyk, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego.

Spotkanie będzie równocześnie transmitowane na żywo online na kanale YouTube warszawskiego Duszpasterstwa Środowisk Twórczych.

Zaproszenie

Wspólna Radość Tory, 19.10.2025, 18.00

Materiał dodany po spotkaniu:

Żydów i chrześcijan łączy odrzucenie beznadziei

(Więź.pl)

W kryzysach trzeba na nowo zadawać pytania o Boga, o Jego obecność, o relację – mówiła podczas Wspólnej Radości Tory luterańska biblistka, prof. Kalina Wojciechowska.

W niedzielę, 19 października 2025 roku, w warszawskim kościele środowisk twórczych odbyło się spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów Wspólna Radość Tory. Organizatorem Wspólnej Radości Tory jest od ponad 30 lat Polska Rada Chrześcijan i Żydów.

Unikalny na skalę światową pomysł tego wydarzenia polega na tym, że z okazji żydowskiego święta Simchat Tora (czyli Radość Tory) modlitwa wyznawców obu religii odbywa się w kościele rzymskokatolickim. W tradycji żydowskiej jest to radosne święto zakończenia rocznego cyklu czytania Tory oraz rozpoczęcia nowego.

Każdego roku Wspólna Radość Tory ma swoje hasło. W tym roku brzmiało ono: „Nadzieja wbrew nadziei”. Zostało wybrane przez organizatorów z myślą o napiętej sytuacji panującej w wielu zakątkach świata, zwłaszcza w Ziemi Świętej. Czytany był fragment 26. rozdziału Księgi Kapłańskiej.

– Ze względu na wojnę serca wielu z nas są ciężkie od bólu i niepokoju. Ale mamy teraz cień nadziei na pokój. Ta nadzieja to stanięcie przeciwko rozpaczy, nawet pomimo okoliczności, to nadzieja mimo wszystko – mówiła s. dr Katarzyna Kowalska NDS, chrześcijańska współprzewodnicząca PRChiŻ.

Żydowski współprzewodniczący Rady prof. Stanisław Krajewski zauważył, że tym, co mają specyficznie wspólnego Żydzi i chrześcijanie, jest właśnie Biblia Hebrajska – traktowana jako żywe słowo, jako Pismo Święte. Przywołał słowa Księgi Koheleta o czasie zabijania i czasie pokoju. – Po wojnie, która była czasem zabijania, teraz jest szansa na długotrwały rozejm – podkreślił. Wezwał do umacniania i realizowania tej nadziei, gdyż również ona jest wspólna dla Żydów i chrześcijan. – Łączy nas odrzucenie beznadziei, wiara w to, że ostatecznie dobro zwycięży – mówił prof. Krajewski.

Lud i elity – konflikt nieuchronny? | Wierzący rodzice niewierzących dzieci | Ucieczki i powroty

– Otrzymaliśmy dar skruchy i możliwość naprawiania błędów – podkreśliła w żydowskim komentarzu do przeczytanego fragmentu Księgi Kapłańskiej Helise Lieberman, dyrektorka fundacji Centrum Taubego Odnowy Życia Żydowskiego w Polsce. Wskazała na obecne w tym tekście, skierowane do Żydów przez Boga, gniew i rozczarowanie za ich czyny. Na końcu jednak znajduje się przejście od przekleństw do wiecznej obietnicy, czyli przeważa nadzieja. Lieberman wezwała, aby w obliczu zła nie ograniczać się do – skądinąd niesłychanie potrzebnych – listów protestacyjnych i modlitw. Kluczowe jest to, co czynimy. Wyznała, że na koniec każdego dnia zadaje sobie pytanie: „Helise, co zrobiłaś, żeby świat był lepszy?”.

– Każda sytuacja kryzysowa jest okazją do nowego spojrzenia na siebie i otaczającą rzeczywistość – powiedziała w komentarzu chrześcijańskim luterańska biblistka, Kalina Wojciechowska, profesorka Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Prelegentka zaznaczyła, że w kryzysach trzeba na nowo zadawać pytania o Boga, o Jego obecność, o relację. Analizując kolejne przymierza opisywane w Biblii, podkreślała, że Bóg jest obecny także w tragediach, w lękach, w każdym nowym początku. Dla ludzi Biblii źródłem nadziei jest Boże towarzyszenie wpisane w relację z ludźmi. – W wersji chrześcijańskiej brzmi to: Emmanuel, czyli Bóg z nami – mówiła.

Ponadto świadectwo „Moja droga do dialogu” wygłosił Radosław Ptaszyński, politolog, socjolog, historyk, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego, prezes stowarzyszenia Jewish Przysucha, zajmującego się upamiętnianiem społeczności żydowskiej w Przysusze. Opowiedział o działaniach podejmowanych w tej miejscowości, która przed Zagładą była zamieszkana nawet w 80% przez Żydów, a jest jednym z miejsc narodzin chasydyzmu.

Działania w Przysusze organizowane są przy wsparciu wielu osób spoza miasta, m.in. baptystów oraz studentów z USA i ze Szczecina. Włączał się w nie również kard. Grzegorz Ryś. Jak powiedział prof. Ptaszyński, metropolita łódzki był pierwszym kardynałem, który w Polsce „zakasał rękawy” i osobiście pracował, sprzątając teren cmentarza żydowskiego. Kard. Ryś wsparł również finansowo rozwiązanie problemu, jakim była zbudowana w Przysusze w czasie wojny gigantyczna stodoła, której dwie ściany wykonano z macew z miejscowego cmentarza. Na przełomie kwietnia i maja br. udało się rozpocząć prace rozbiórkowe i odzyskać wszystkie nagrobki użyte jako materiał budowlany oraz przenieść je na teren cmentarza.

Prof. Radosław Ptaszyński zaprosił słuchaczy do Przysuchy na 27 października tego roku. Będą wtedy miały miejsce: wieczór pamięci o ofiarach getta, koncert chopinowski Daniela Strahilevitza (światowej klasy pianisty z Wiednia, którego przodkowie mieszkali w Przysusze) oraz rozstrzygnięcie konkursu na stypendium im. Symche Bunema i Rodzin Kozłowski-Wojtunik.

Wspólny śpiew podczas Wspólnej Radości Tory prowadził, jak co roku, kantor Drogi Neokatechumenalnej Waldemar Bieniak. Rektorem kościoła środowisk twórczych jest ks. Grzegorz Michalczyk, który jest także członkiem Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Patronem medialnym Wspólnej Radości Tory jest „Więź”.

Wspólna Radość Tory – to spotkanie modlitewne, organizowane dorocznie od 1992 r. przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów. Każde spotkanie Wspólnej Radości Tory polega na lekturze wybranego fragmentu biblijnego po hebrajsku i po polsku, komentarzach żydowskim i chrześcijańskim, wspólnej modlitwie psalmami oraz śpiewie pieśni żydowskich i wspólnot neokatechumenalnych.

Początki tych spotkań – zwanych początkowo Radością Tory Chrześcijan i Żydów – tak wspominała w publikacji „Pamięć, która łączy” (wydanej przez Laboratorium „Więzi”) dziennikarka Barbara Sułek-Kowalska, która była sekretarzem Rady od jej powstania w 1990 roku do roku 2000:

„Pamiętam niekończące się w naszym gronie rozmowy i postulaty, aby i w Kościele katolickim w Polsce został ustanowiony, tak jak we Włoszech, dzień, który można by nazwać Dniem Judaizmu: dzień modlitwy i nauczania o żydowskich korzeniach chrześcijaństwa, dzień znajomości z bohaterami wiary Pierwszego Testamentu i solidarności z jej wyznawcami żyjącymi wśród nas współcześnie. Rozentuzjazmowani naszym pomysłem nie umieliśmy dostrzec, że Konferencja Episkopatu, która może ustanowić taki dzień, nie jest chyba do takiej decyzji gotowa. A że nasze dyskusje przeradzały się w narzekania, postanowiliśmy, nie czekając na rozwiązania oficjalne, wystąpić z inicjatywą własną”.

Wtedy właśnie udało się znaleźć formułę spotkania w duchu modlitwy wokół Tory, której słowa są przecież wspólne dla Żydów i chrześcijan. Od 1992 roku spotkania organizowane są co roku. Najpierw spotkania modlitewne odbywały się w kościele pw. Dzieciątka Jezus na warszawskim Żoliborzu, później w kościele św. Andrzeja Boboli i auli PWT Bobolanum, a obecnie w kościele środowisk twórczych przy placu Teatralnym.

Przeczytaj także: Przysucha – odzyskane macewy i kardynał

PRChiŻ, KAI

Węcej:

Pobierz załączniki

Wspólna Radość Tory spotkanie modlitewne chrześcijan i Żydów PDF