swiadectwo1

Świadectwo Jana Pawła II

Jako arcybiskup Krakowa często przystawałem pod murem śmierci w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau i chodziłem wśród ruin krematorium Brzezinki. Zawsze zadawałem sobie pytanie: Gdzie leżą granice nienawiści - granice unicestwiania ludzi przez ludzi - granice okrucieństwa?

Przychodzę więc i klękam na tej Golgocie nasaych czasów, na tych mogiłach w ogromnej mierze bezimiennych, jak gigantyczny Grób Nieznanego Żołnierza. Klękam przy wszystkich po kolei tablicach Brzezinki, na których napisane jest wspomnienie ofiar Oświęcimia [...]. Zatrzymam się wraz z wami, drodzy uczestnicy tego spotkania, na chwilę przy tablicy z napisem hebrajskim. Napis ten przywołuje wspomnienie narodu, którego synów i córki przeznaczono na całkowitą eksterminację. Naród ten początek swój bierze od Abrahama, który jest "ojcem wiary naszej" (por. Rz 4, 12), jak się wyraził Paweł z Tarsu. Ten to naród, który otrzymał od Boga [...] przykazanie "Nie zabijaj!", w szczególnej mierze doświadczył na sobie zabijania.

Wobec tej tablicy nie wolno nikomu przejść obojętnie!

(Z orędzia telewizyjnego do narodu niemieckiego przed pielgrzymką apostolską do RFN, 25 kwietnia 1987 oraz z homilii podczas mszy św. na terenie byłego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau, Oświęcim-Brzezinka, 7 czerwca 1979. Cyt. za Żydzi i judaizm w dokumentach Kościoła i nauczaniu Jana Pawła ll (1965-1989). Zebrali i opracowali ks. Waldemar Chrostowski i ks. Ryszard Rubinkiewicz SDB. Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie. Warszawa 1990, s. 183)