Szabat. Czytania i homilia u rzymskich katolików, niedziela 2 czerwca 2024

NIEDZIELA 2 czerwca 2024

Pwt 5,12-15 Ps 81 2 Kor 4,6-11 Mk 2,23-3,6

• Liturgia Słowa wg lekcjonarza z 2015 roku
• Liturgia Słowa do odsłuchania (wersja wideo)
• Liturgia Słowa według starego lekcjonarza

Liturgia Słowa wg lekcjonarza z 2015 roku

PIERWSZE CZYTANIE

Pwt 5, 12-15

Szabat przypomnieniem wyzwolenia z Egiptu

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa

Tak mówi Pan:
«Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Sześć dni będziesz się trudził i wykonywał wszelką twą pracę, lecz dzień siódmy jest szabatem Pana, Boga twego.

Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani żadne twoje zwierzę, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach; aby wypoczęli twój niewolnik i twoja niewolnica, jak i ty.

Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu».

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY

Ps 81 (80), 3-4. 5-6b. 6c-8a. 10-11b (R.: por. 2a)

Refren: Śpiewajcie Bogu, naszemu Obrońcy.

Zacznijcie śpiewać i w bęben uderzcie,

w cytrę słodko dźwięczącą i lirę.

Zadmijcie w róg w czas nowiu,
w czas pełni, w nasz dzień uroczysty.

Refren.

Bo tak ustanowiono w Izraelu
przykazania Boga Jakuba.
Ustanowił to prawo dla Józefa,
gdy wyruszał z ziemi egipskiej.

Refren.

Słyszę słowa nieznane:

«Uwolniłem od brzemienia jego barki,
jego ręce porzuciły kosze.
Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem.

Refren.

Nie będziesz miał obcego boga,
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.<br Ja jestem Panem, Bogiem twoim,
który cię wywiódł z ziemi egipskiej».

Refren.

DRUGIE CZYTANIE

2 Kor 4, 6-11

Życie Jezusa staje się widoczne w naszym ciele

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:
Bóg, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Jezusa Chrystusa.

Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd cierpienia znosimy, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele.

Ciągle bowiem my, którzy żyjemy, jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym śmiertelnym ciele.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Por. J 17, 17ba

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Słowo Twoje, Panie, jest prawdą,
uświęć nas w prawdzie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA DŁUŻSZA

Mk 2, 23 – 3, 6

Jezus jest Panem szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: «Podnieś się na środek!» A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie uratować czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!» Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.

A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA KRÓTSZA

Mk 2, 23-28

Jezus jest Panem szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Oto słowo Pańskie.

Więcej

O świętowaniu Szabatu i Niedzieli

komentarze red. Janusza Poniewierskiego

Żydzi i chrześcijanie wobec święta

Szabat rządzi naszym czasem 12/01/2020

Szabat. Najważniejszym świętem w tradycji żydowskiej jest powtarzany co tydzień szabat.

Źródło: Wirtualny Sztetl, Muzeum POLIN

Kinga Banasik

Najważniejszym świętem w tradycji żydowskiej jest powtarzany co tydzień szabat. Religijni Żydzi gromadzą się w domach i synagogach, aby wspólnie celebrować ten wyjątkowy dla nich dzień.

Szabat rozpoczyna się w piątek wieczorem przed zmierzchem i trwa do sobotniego zachodu słońca. Uważany jest za wyjątkowy dar, przeznaczony tylko i wyłącznie dla Żydów. Nadany bezpośrednio przez Boga, stanowi świętość, w odróżnieniu od pozostałych dni tygodnia. Zachowywanie szabatu jest jednym z głównych fundamentów wiary, wyrazem wolności, którą uzyskał Naród Wybrany dzięki wyjściu z Egiptu, a także oddania Stwórcy. Jak każde święto, posiada szereg szczegółowych przepisów religijnych oraz modlitw. Z jego obchodami wiąże się również przestrzeganie wielowiekowej tradycji.

Trudno ustalić dokładny moment ustanowienia szabatu. Według Martina Bubera święto istniało jeszcze przed nadaniem Mojżeszowi Dekalogu. Nie wiemy jednak, jak był obchodzony, gdyż pierwszy opis praktyk z nim związanych spotykamy dopiero w opisie wędrówki Ludu Wybranego przez Półwysep Synaj.

W czasach istnienia Świątyni Jerozolimskiej składano specjalnie przygotowaną ofiarę, zwaną musaf. Znaczenie szabatu wzrosło w czasie i po niewoli babilońskiej (ok. 597- 539 p.n.e.) , gdyż stał się on jedyną możliwością kultywowania tradycji, pielęgnowania języka oraz spajania rozproszonego narodu, dawał również wytchnienie pośród trudów dnia codziennego. Podkreśleniem babilońskiego epizodu w dziejach Żydów jest sama etymologia słowa szabat. Wziąć się ono miało od 'szabattu' - określenia dnia siódmego, kiedy nie wykonywano żadnych czynności, gdyż dzień ten uważany był za przynoszący pecha, w związku ze zmianami faz księżyca. W ten sposób, po zakończeniu niewoli, Izraelici wprowadzili jako pierwsi siedmiodniowy tydzień, później przejęty przez muzułmanów i chrześcijan.

Od czasów średniowiecza aż do współczesności kształtowała się praktykowana do dziś tradycja. Na formę szabatu znaną nam obecnie ogromny wpływ miały także pisma szeregu żydowskich uczonych, takich jak Majmonides, Luria czy Raszi.

Na podstawie: Buber M., Mojżesz, Warszawa 1998.